Ik ben dus Anja en ik heb een angst en painiekstoornis met agorafobie. Zo, dat is gezegd! Wat een opluchting! Deze stoornis is niet van de laatste tijd maar eigenlijk al heel lang een deel van mijn leven. Als ik terug denk aan mijn kindertijd zat mijn breintje daar al niet goed in elkaar. Tot mijn twaalfde heb ik bij mijn ouders tussen in geslapen. Elke nacht! Een aantal keer in de week kwam ik misselijk mijn bed uit 's avonds. Ik kan niet helemaal terug voelen waarom dat was maar normaal was het allerminst. In mijn puberjaren lag ik halve nachten wakker omdat ik niet durfde te gaan slapen. Bang om niet meer wakker te worden. Gevochten heb ik tegen de slaap maar elke nacht won de slaap het toch en elke morgen werd ik gewoon weer wakker. Ik was ook altijd misselijk. Ik was dus gewoon een misselijk kind lol. Ooit heb ik ergens gelezen dat een appel eten zou helpen tegen de misselijkheid dus vanaf die tijd ging ik nergens meer heen zonder appel. Hoe klein de tas die ik bij me had ook was, er moest en zou een appel in. Desnoods liet ik de rest thuis. Had ik mijn geliefde appel een keer vergeten raakte ik volledig in paniek en je raad het vast al....ik werd misselijk. Volgens mij heeft er niemand zo veel appels gegeten als ik. Ik eet ze ook echt niet meer omdat ik ze lekker vind, die tijd heb ik gehad. Ik eet ze alleen uit noodzaak, om rust te vinden. Een appel als steun en toeverlaat...best wel sneu eigenlijk

Rond mijn achtiende kwam de echte uitbraak. Ik durfde niet meer naar buiten en regelmatig rende ik in blinde paniek naar huis. Het begon klein maar voor dat ik het wist durfde ik nagenoeg niks meer. Tijd dus om de molen van de psychische gezondheidszorg in te gaan. Eer dat je eindelijk een therapeut hebt durf je niet eens meer je hoofd door het raam naar buiten steken maar oke. Een jaar lang ging ik trouw elke weer naar therapeute Boukje toe. Erg lief mens maar heel ver kwamen we niet. Ondertussen was ik ook al een tijdje aan de antidepresiva maar veel verbetering was er niet. Tijd dus om een dagbehandeling te gaan volgen. Geweldig vond ik het. Ik mocht drie dagen in de week leuke dingen doen. Dramatherapie, creative therapie en sport en spel. De blokken dat ik echt moest praten nam ik er maar bij. Tussen de middag met de hele groep een lekkere lunch. Ideale baan toch lol. Ik kwam er al snel achter dat het altijd nog erger kon en eigenlijk vond ik dat al mijn groepsgenoten er erger aan toe waren als ik. Dat gaf me een goed gevoel, sorry voor de mensen die ergere stoornissen hebben dan ik. Maar als je je vriendin belt en je zegt haar dat je zo vreselijk je knie gestoten hebt en zij zegt dat ze net haar auto in elkaar gereden heeft dan vergeet je gelijk je pijnlijke knie. Nou ja voor even dan. Met de meeste groepsgenoten had kreeg ik een goede band en ook de therapeuten verdienden langzaamaan mijn vertrouwen. 11 maanden heb ik er gezeten en met mijn in mijn hart nam ik afscheid. Ik had genoeg geleerd over mijn verknipte breintje en gedrag dus hup de wijde wereld weer in. Weg van de vertrouwde structuur en mensen. 

Hoe het verder ging schrijf ik in mijn volgende blog want ze worden veel te lang op deze manier! To be continued